Sinds we in 2013 voor het eerst met succes CBD-producten naar Japan hebben geïmporteerd, blijven we deze kosteloos aanbieden aan mensen van wie wordt verwacht dat ze effectief zijn, en vragen we hen af en toe om verslag uit te brengen over hun ervaring. Hieronder volgt een verslag van de heer Aikawa (@RStypeRA), een van dergelijke waarnemers, verdeeld in twee delen. Dit verslag is ook beschikbaar op onze detailhandelssite.
https://cbdjapan.com/archives/10605
Wij mensen zijn wezens die handig in ons eigen voordeel denken.
Het is ongeveer twintig jaar geleden sinds ik te maken heb met fysieke beperkingen en chronische pijn. De oorzaak is duidelijk – het komt door verwondingen die niet goed zijn genezen als gevolg van een ongeluk. De artsen hebben het zo gediagnosticeerd, maar het menselijk lichaam lijkt vele mysteries te hebben. Zelfs na een definitieve diagnose werd mij verteld dat de toekomstige effecten op het beschadigde lichaam en brein onzeker waren.
He was riding a Harley Davidson before the accident.
Toen dacht ik nogal naïef – ik geloofde dat mijn symptomen zouden verbeteren van waar ze waren, en dat ernstige verslechtering onwaarschijnlijk was. Denken op een manier die ons uitkomt, lijkt deel uit te maken van het menselijk verhaal.
Tegenover mijn gemakkelijke gedachten, ongeveer tien jaar geleden, werden symptomen zoals aanhoudende pijn en sporadische verlamming en krampen door mijn hele lichaam op een dag getroffen. Het was tijdens een periode die als een milde winter werd beschouwd, ondanks dat het nog steeds koud was, maar ik zal die dag nooit vergeten toen deze symptomen toesloegen en de sneeuw viel. Intense pijn over mijn hele lichaam en een onbeweeglijk lichaam dat niet reageerde. Waarom zou ik hieraan onderworpen worden? Vooral als iemand zonder religieuze overtuigingen, voelde ik bijna wrok jegens iets.
Tot de dag ervoor had ik hard gewerkt en was van plan om aanzienlijk terug te keren naar revalidatie en werk. Ik denk dat ik met een glimlach met mensen die om mijn gezondheid gaven sprak, zeggend dat mijn terugkeer (naar de top van de berg) nabij was. Echter, zonder iets te zeggen, bleef de pijn aanhouden en werd ik bijna elke dag lastiggevallen door symptomen die leken te worden gerelateerd aan de verwonding.
…Hoe zal ik vanaf nu met dit lichaam leven?
Een beetje afdwalend, net voordat mijn symptomen verergerden, was er een proefgeneesmiddel dat, hoewel symptomatisch, effectief was tegen een bepaald type pijn. Echter, er deed zich een medicijnongeluk voor waarbij iemand dit medicijn misbruikte voor recreatieve doeleinden en zijn leven verloor, en kort daarna werd het voorschrijven van het medicijn stopgezet. Omdat er geen alternatieve medicatie was, stortte de stopzetting van het medicijn me in een pijn die leek op het vallen in de diepten van een vallei. Normaal gesproken verdwijnt de pijn bij blessures en pijn als de symptomen verbeteren of genezen, maar in het geval van refractaire pijn blijft het lijden voortduren, zelfs zonder letsel aan het pijnlijke gebied.
Waarom? Het wordt nog steeds niet begrepen. Met betrekking tot de stopzetting van dit medicijn waren het de patiënten die de gevolgen ondervonden van drugsmisbruik. Tegenwoordig horen we vaak de term “medicijnafhankelijkheid” in de media, maar is het juist om medicatie die noodzakelijk is voor behandeling weg te nemen alleen omdat sommigen drugs misbruiken? Zelfs nu, als dat medicijn beschikbaar zou zijn, zou het op zijn minst een aanzienlijk effect moeten hebben gehad bij het verlichten van bepaalde soorten pijn en symptomen. Moeten patiënten dat medicijn misbruiken? De redenering van bureaucraten is onbegrijpelijk. Ongeacht of het medicatie is of iets anders, als het verkeerd wordt gebruikt, zijn er veel dingen die soms mensenlevens kunnen beïnvloeden. Het eenvoudigweg aanscherpen van regelgeving in naam van misdaadpreventie lost toch niets op, wel?
Degenen die de drugs misbruikten die betrokken waren bij dit incident, hadden misschien wel een ziekte of problemen anders dan het zoeken naar de therapeutische effecten die bedoeld waren voor de patiënten. Daarom, hoewel het geen excuus is om drugs te misbruiken, is er een probleem met jongeren die tegenwoordig misbruik maken van vrij verkrijgbare drugs, wat leidt tot wat een overdosis wordt genoemd. Het deed me beseffen dat het gebrek aan ondersteuning voor hen ook een maatschappelijk probleem is.
Misschien is dit slechts mijn egoïstische interpretatie. Pijn door verwondingen, kiespijn, rugpijn… pijn kent vele vormen, en als we emotionele pijn meerekenen, zijn er veel dingen die niet alleen met medicatie kunnen worden opgelost.
Als ik mijn perspectief zou veranderen, zou ik misschien wat inzicht kunnen krijgen, maar ik heb altijd alleen maar aan mijn eigen pijn gedacht. En bij het overwegen van buren en relaties, merk ik dat ik dicht bij zowel degenen die elkaar op traditionele wijze vriendelijk zijn geweest als degenen die me negeren als we elkaar passeren, woon.
Hoewel het moeilijk is om te zeggen dat we samenleven, zijn ze buren. In de afgelopen tien jaar zijn er incidenten, ongelukken, branden, noodgevallen en verschillende andere dingen geweest. Ik heb geen intentie om mezelf te dwingen om goed met mensen om te gaan die mij negeren, maar ik begroet ze en probeer zo veel mogelijk een helpende hand te bieden als er iets gebeurt! Het is iets dat ik heb geleerd uit een leven dat minder actief is geworden. Het gaat niet om gerechtigheid of iets dergelijks, maar ik zal niet de andere kant op kijken!
Dit gedeelte gaat verder.